این مطلب مخصوص کسانیه که حسابداری رو دوست ندارن. یعنی حسابداری ازاون رشته هایی بوده که بعد از تمام مهندسی های تهران، پزشکی های ایران و یا حقوق تهران انتخاب کردن.
از کجا فهمیدم؟ تعجب نکن و از اون مهمتر اینکه حتی احساس تنهایی و سرخوردگی نکن . اینجا که پا گذاشتی همون جاییه که باید باشی و دوستان همدردت حالا همراهتن. همراه تو که امروز شدی دانشجوی دانشگاه تهران. دانشگاهی که بیش از ۷۰ سال قدمت داره . و این قدمت نیست که نامش رو استوار نگه میداره، این قدمت است یعنی قدم تو که امروز با چنین صلابتی تو رو بعد از اون دوران سخت کنکور هنوز هم به جلو فرا می خواند. هنوز هم به جلو.
روی سخنم با تو دوست عزیزه، با تو که از رشته ی انسانی اومدی. میدونم که قبل از حقوق، حسابداری رو انتخاب کردی .یا تو دوست ریاضی که حسابداری رو به برق ترجیح دادی و یا تو پزشک بزرگواری که از حالا خودشو نشون داد و پزشکی تهران رو انتخاب نکرد ی تا مجال واسه بقیه باشه . می بینی میشه خندید . حتی الان که رشته ات حسابداریه . وارد دانشگاه که میشی نه این که من بگم خودت خوب خواهی دید که دیگه مهم نیست چی بخونی مهم اینه که بتونی بهترین باشی ،هر جا که هستی . اگر می خوای باهات رو راست باشم، می تونم بگم اگه واقعا یه رشته دیگه دوست داشتی و الان نشده حالا هم میتونی با خوندن اون کتابا دنبالش کنی اما…. واقعا خود رشته ی مورد علاقه ات رو دوست داشتی یا اسمشو؟ این یه فرصت برای اینه که به خودت ثابت کنی می خوای بهترین باشی یا معروف ترین . اگر واقعا فکر می کنی که این رشته برات کمه به همه ثابت کن که هر جاباشی بهترینی.
این حس تو (حس دوست نداشتن رشته ات) حس تازه ای نیست که همین امروز با ورود تو به این دانشکده جریان پیدا کرده باشه بلکه حسی آشناست برای تمام کسانی که کنارت هستند حتی درخت های دانشکده این حس رو می شناسن چون مدت ها افراد زیادی تو تنهایی کنار اونا دردو دل کردن. اما ،اما و اما…
خوبه الان که هنوز وارد گود نشدی با خودت فکر کنی به اینکه واقعا هدفت چیه؟ این که موفق باشی؟ و آیا موفق شدن مکان خاصی لازم داره؟ تو«میتونی»، چون این رشته های دانشگاهی نیستن که آدم ها رو بزرگ می کنن بلکه این آدم هان که رشته ها رو بزرگ می کنن.
منبع: ویژه نامه ورودی های ۱۳۸۷ انجمن های علمی دانشجویی دانشکده مدیریت دانشگاه تهران – صفحه ۴
