در حالت کلی، دو نوع تیپ شغلی وجود دارد. افرادی که برای سازمان یا شرکت دیگری به کار مشغولند و افرادی که برای خودشان کار می کنند.
استخدامی قرارداد مدت معین
متداول ترین نوع شغل، استخدام به صورت زمانی با قرارداد مدت معین است. بدین معنا که افراد طی یک قرارداد چند روزه تا چند ساله به استخدام مجموعه ای در می آیند و به ازای چارچوب زمانی مورد توافق، حقوق دریافت می کنند.
در این چارچوب، طرفین (کارفرما و فرد استخدام شده) تا پایان مدت قرارداد نسبت به یکدیگر متعهد می شوند.
پروژه ای قرارداد کار معین
در این تیپ شغلی، پروژه ای از سوی کارفرما به فرد داده می شود که لازم است در چارچوب زمانی تعیین شده، پروژه مذکور را در ازای دریافت مبلغ مشخصی تحویل دهد. این پروژه ممکن است راه اندازی یک وب سایت اینترنتی، نوشتن دفاتر حسابداری سالانه یک شرکت، ترجمه یک متن یا … باشد.
مزیت این مدل نسبت به استخدام مدت معین، آزادی عمل بیشتر فرد و امکان گرفتن پروژه های بیشتر و در نتیجه درآمد بیشتر است؛ اما نقطع ضعف آن فقدان ثبات درآمدی است.
خویش فرما
افرادی که به صورت تک نفره و برای خود کار می کنند؛ مانند پزشکان، وکلا، مغازه داران و … . در این حالت، فرد ممکن است دفتر کاری داشته یا نداشته باشد اما در هر حال مورد مراجعه دیگران واقع می شود.
کارآفرین
البته تعریف لزوماً فردی نیست که برای دیگران ایجاد اشتغال می کند، اما در اینجا منظور فردی است که علاوه بر خود، فرصت های شغلی برای سایرین نیز در قالب راه اندازی یک شرکت، کارگاه تولیدی یا … فراهم می آورد.
